شکی نیست که ادبیات ما رو به افول است، اما هنوز کلماتی هستند که برای همه مردم یکسان است. اما ظاهراً در جامعه سرمایه داری جایی برای آنها وجود ندارد.
مثلا کلمه “احترام” که همه منظورمان یک چیز است، اما ببینید چه بلایی سر این کلمه در فوتبال ما آمده است که وقتی “اخطار دوم” را می شنویم یاد احترام بیفتیم!
علیریزو بیرانوند سوژه اصلی این فصل نقل و انتقالات تابستانی بود. بیرانوند بارها درباره اتفاقات آن روزها توضیح داده است و قصد تکرار آن را نداریم، اما باید به یاد داشته باشیم که او چه گفت، آغاز ماجرای پرسپولیس. بیرانوند بارها تکرار کرده است که؛ وقتی به باشگاه اخطار دوم دادم، احساس بی احترامی کردم.»
طبق قوانین بین المللی فوتبال، یک بازیکن از نظر قانونی موظف است در صورت کاهش دستمزد خود به باشگاه اطلاع دهد. باشگاه از لحظه دریافت این اطلاعیه 10 روز فرصت دارد تا از این بازیکن درخواست کند. طبق قانون اگر بازیکن یا مربی سه اخطار یا اخطار بدهد و باشگاه آن را پرداخت نکند، می توانند به صورت قانونی قراردادشان را فسخ کنند. این روشی است که بسیاری از بازیکنان و مربیان خارجی که در فوتبال ما کار می کنند در سال های اخیر امتحان کرده اند و همگی از طریق فیفا پول دریافت کرده اند. حتی پرونده ای مثل استراماکونی هم دیر کرد و پول و حق الوکاله و دعوای فیفا را گرفت که همیشه به عهده بازنده پرونده یعنی باشگاه های ایرانی است اما برای رفتن به آنجا «پول تاکسی» هم گرفت. بانک!
اما چرا بازیکنان و مربیان فوتبال ما بعد از اخطار دوم احساس بی احترامی می کنند؟ طبق قانون باید تذکر دیگری می دادند و اگر به این معنی است که اعتراض آنها شنیده نمی شود، حتی بعد از اولین اخطار هم رسیدگی می شود! باشگاهی که بخواهد پول بپردازد، هرگز اجازه نمی دهد موضوع روشن شود! اگه بیاد و تا 10 روز بعد از اولین اخطار پرداخت نکنه یعنی چیزی برای پرداخت نداره! پس ابلاغیه دوم و سوم تنها راه قانونی توقف و گرفتن مدعیان است!
ما با این قانون کاری نداریم، درست یا غلط، خوب یا بد، بحث ما نیست. بحث احترام ما در درجه دوم اهمیت قرار دارد. یحیی گل محمدی که حالا سوژه روز فوتبال ماست بعد از اخطار دوم احساس بی احترامی به این ادبیات کرد و این حرف ها را در گفت و گوی پر سر و صدای اخیرش به صراحت بیان کرد.
سوال اینجاست که آیا صرف پول دادن نشانه احترام است؟ یعنی اگر یک باشگاه یا کارفرما به ما پول بدهد اما یک مقدار ادب و رفتار داشته باشد، فرقی نمی کند؟ آیا این بدان معناست که فقط پول می تواند احترام بیاورد؟ ای کاش فوتبالیست های ما به جای استفاده از الفاظ شرافتمندانه و مقدس برای زنده کردن پول خود از همان اصطلاحات قانونی استفاده می کردند، به جای اینکه برای کلماتی که قرن هاست در این ادبیات یک معنی دارند، معنای دیگری ایجاد کنند…
و نکته آخر هم مثل همیشه در باشگاه های ماست. اگر دستمزد این بازیکن و مربی در حد توان آنها باشد، هیچ باشگاه ایرانی توان پرداخت این مبلغ را نخواهد داشت. مشکل این است که اعداد واقعاً بزرگ می شوند. از روز اول مشخص است که باشگاه ها این اعداد را ندارند و تا پایان فصل این داستان ها به طور مستمر تکرار می شود…
اصلاً چرا همه مردم به این نتیجه رسیده اند که حقوق بازیکنان و مربیان بیش از توانشان است و فقط کسانی که این پول را دریافت می کنند باور نمی کنند؟ چرا بازیکنان و مربیان ایرانی باید راه خارجی ها را بروند؟ آیا این قراردادها با کاری که انجام می‌دهند و نتایجی که به دست می‌آورند که باید برای ادامه آن توجه و احترام بگذارند، متناسب است؟
